In mijn vorige blog meldde ik al de zwangerschap van Judith. Deze week is ze bevallen, want door complicaties werd het een geplande keizersnede. Gelukkig is alles goed gegaan.
Slecht nieuws is dat ik Ineke de dag na dit tochtje naar het ziekenhuis moest brengen wegens verdenking van een herseninfarct. Dat bleek ook zo te zijn. We waren nog binnen het tijdslot dat voor direct ingrijpen aangehouden wordt. Maar er traden wel complicaties op door de toegediende bloedverdunners: een hersenbloeding, en neusbloedingen. Ze ligt nu op de IC en dat zal nog wel dagen/weken duren. Bidden en hopen. Door de beademing kan ze niet praten. Maar communicatie via ja en nee lukt wel, en ook een duim opsteken kan ze wel. Ik had me mijn verjaardag op 7 oktober wel heel anders voorgesteld.
Ineke zou me een nieuw horloge geven. Uiteindelijk heeft Judith dat gekocht. Toen ik naast haar bed zat, begon ze vreselijk aan mijn mouw te trekken. Uiteindelijk begreep ik het: ze wou mijn nieuwe horloge zien, maar dat zat nog in de cadeauverpakking. Haar broer Dick, die ook op bezoek was, snapte het als eerste, en attendeerde me op het cadeau. Omgedaan, en ze straalde!
Het zijn nu moeilijke en spannende tijden, maar we moeten er doorheen. Samen gaat dat ook lukken, we houden elkaar vast. En het meeleven van velen helpt ook enorm! Een zee aan kaarten en appjes, en heel veel lieve mensen om ons heen.
Wat mij betreft: begin september had ik de derde PRRT therapie in het EMC. Vandaag (10.10.2018) is de tussentijdse controle. Inmiddels blijken er problemen met de bloedwaarden, dus het is de vraag of ik begin november de vierde therapie kan krijgen. Eerst moeten leukocyten en trombocyten weer op orde zijn, dus het wordt nog afwachten. Maar de eerste zorg is nu Ineke.
Inmiddels is Judith op 10 oktober bevallen van een welgeschapen dochter. Moeder en kind maken het goed. Mechteld, Matthias en ik zijn 's middags meteen bij Harro, Judith en Puck (want zo heet ze) in het ziekenhuis geweest: zie bijgaande foto's. Is het geen prachtig meisje?Inmiddels zijn de trotse ouders met de kleine meid ook bij oma in het ziekenhuis op bezoek geweest. Dat was genieten, zoals jullie kunnen zien. Renske Oldenboom heeft snel deze prachtige foto gemaakt. Ook is Matthias al een paar keer mee geweest en naar eigen zeggen vindt hij het niet eng. En oma geniet van de bezoekjes.
Zoals jullie zien zit Ineke af en toe in een stoel. Dat is nog behoorlijk vermoeiend, maar ze doet flink haar best en we weten dat ze in goede handen is. Ook de fysiotherapeut is inmiddels hard met haar aan het werk, en ook dat kost energie. Maar de vele bezoekjes en post toveren elke keer weer een glimlach tevoorschijn.
Het zijn inmiddels veelbewogen weken. Het lukt me wel om me staande te houden, maar soms valt het me even niet mee. Zowel emotie als fysiek malheur spelen daarbij een rol. Traplopen is moeilijk door de neuropathie die ik vermoedelijk heb. Een spierbiopsie volgt eind van de maand, en daarna weet ik vermoedelijk meer. Er zijn gelukkig voldoende vrienden/-dinnen die klaarstaan om te helpen, maar ik merk dat onbenullige maar nuttige huishoudelijke werkjes me ook erg afleiden, dus ik doe toch het meeste maar zelf.
