Delft, 13 december 2017

Even een "onopgemaakt" bericht. Er is een wijziging in mijn medische status, die ik jullie niet wil onthouden.

J.l. donderdag kreeg ik nieuwe uitslagen van het EMC. De essentie is dat de huidige hormoontherapie teneinde lijkt te lopen. De artsen stellen voor om nu over te gaan op de PRRT-therapie. Als je wilt weten wat die inhoudt, ga dan op internet naar www.prrt.nl, en daar wordt alles over deze therapie verteld.

Het bericht stelt me wel teleur, want ik dacht nog wel een tijdje met de hormoontherapie uit te komen. Maar de tumor is het afgelopen half jaar met 10 % gegroeid, en dat is gewoon teveel.

De artsen gaan nu opnieuw vaststellen of ik voor de PRRT therapie in aanmerking kom (tot nu toe was dat het geval). Als dat zo is, dan zal ik ergens in januari/februari deze behandeling krijgen. Dat wordt gewoonlijk nog vier keer herhaald, met tussenpozen van 4 tot 6 weken. Er zullen bijwerkingen zijn, maar het is niet te voorspellen welke en hoe vervelend. We moeten dat maar afwachten.

Ik heb mijn bestuursfuncties nog weer wat verder terug gebracht: mijn kop staat er nu echt niet meer naar, en ik ben natuurlijk ook minder beschikbaar door alle medische afspraken.Maar voor incidentele juridische adviezen/ondersteuning blijf ik natuurlijk beschikbaar: ik houd van (juridisch) puzzelen. Maar dat wisten jullie wel.

Ineke en ik wensen jullie allemaal gezegende kerstdagen, een zalig uiteinde, en een gelukkig nieuwjaar, en voor ons allen een gezond 2018!

M.h.g.,
Dami.

Toeval in Deventer

Toeval in Deventer?

Op 24 september vierden Ineke en ik ons 40-jarig huwelijksfeest. Foto’s en andere herinneringen gaan vast nog langskomen in deze blog, of op andere wijze. De dag erna vertrokken we voor een midweek naar Holten. Doel: Deventer; de bakermat van mijn familie. Daarom nu eerst iets over deze korte vakantie, want er gebeurde nogal wat opmerkelijks. 

Een tijdje geleden werd ik gebeld door de heer Johans Kreek, gepensioneerd architect in Deventer. Hij is bezig met een boek over de bouwhistorie van de middeleeuwse Proosdij in Deventer. Tot dat complex behoorden Sandrasteeg 8 (het oudste stenen huis van Nederland) en Stromarkt 19, dat op dit moment (na cascorenovatie) dient als bouw- en directiekeet voor de bouw van een nieuwe gemeentelijke bibliotheek aan de Stromarkt. Stromarkt 19 zal deel gaan uitmaken van het nieuwe bibliotheekcomplex.

De heer Kreek bleek op zoek naar twee schouwstukken (geschilderde panelen op een haardschouw) die ooit onderdeel waren van dit enorme woonhuis. Een ervan (het offer van Abraham) is bij de restauratie van het oude stadhuis van Deventer (met schouw) geplaatst in een van de zalen ervan. Zie de afbeelding hiernaast.

Het raadsel van het verdwenen schouwstuk

Maar waar is het tweede schouwstuk? Daar was de heer Kreek naar op zoek. En omdat hij wist dat Stromarkt 19 in het bezit is geweest van mijn oudgrootvader Mr D.J. van Doorninck, 1740-1787, onder andere advocaat, en raad, schepen en burgemeester van Deventer, en dat na het overlijden van zijn weduwe Wilhelmina Elisabeth Mechteld Vijfhuis in januari 1835 werd geveild, was hij naar mij op zoek. Want in de veilingvoorwaarden stond dat de erven deze twee schouwstukken buiten de veiling hielden. Verder wist hij dat ik beheerder ben van zo'n 30 familieportretten. Zijn vraag was of zich in die verzameling wellicht het ontbrekende schouwstuk bevond.

Ik moest hem teleurstellen, want die verzameling bevat alleen portretten en geen genrestukken. Maar mijn nieuwsgierigheid naar Stromarkt 19 was gewekt, en de heer Kreek regelde dat de uitvoerder van de bouw ons een kijkje gunde in dit enorme pand. Naar men zegt werd dit destijds door mijn oudgrootvader rijkelijk gedecoreerd in de stijl Lodewijk XVI en later door zijn weduwe.
Op enig moment werd er door 50 werklieden aan gewerkt. Van die glorie is nu niets meer over, behalve het casco en de (beide?) schouwstukken.

Een toevallige(?) ontmoeting

We waren wat vroeg voor onze afspraak met de heer Kreek, dus we wandelden even naar de Broerenkerk. Ineke had tevoren tegen me gezegd dat het haar niet zou verbazen als we weer bij toeval zouden stuiten op Dr Clemens Hogenstijn, oud stadshistoricus van Deventer. Altijd als we in Deventer zijn lopen we hem tegen het lijf, wat ons de gelegenheid biedt om hem weer vragen te stellen. En ja hoor, wie loopt er langs de Broerenkerk met echtgenote en rolkoffer van het station naar huis, terug van een vakantie? Clemens! Natuurlijk weer even bijgepraat.

Bezoek aan de Stromarkt

Het bezoekje aan Stromarkt 19 was zeer de moeite waard. We liepen ernaar toe via de Sandrasteeg, en bewonderden nummer 8, gerestaureerd door de heer Kreek, die de glazen gevelbescherming liet ontwerpen door Mick Eekhout (Octatube) uit Delft. Gaande het gesprek bleek dat de heer Kreek in Delft studie- en huisgenoot is geweest van Prof. Dr Ir Mick Eekhout, een goede kennis van ons beiden.

Bij een kopje thee/koffie na afloop vertelde de heer Kreek dat hij jaren in Diepenveen had gewoond, naast de kerk. Zijn huis bleek tegenover dat van tante Ank Arriëns – van Doorninck te liggen. Hij had haar goed gekend.

Ik had hem beloofd om te proberen een kopie van een afbeelding van een ander pand aan de Stromarkt (24 t/m 28) te maken. De tekening van dat pand hangt in mijn studeerkamer en is afkomstig uit mijn ouderlijk huis. Het was de woning van Ds. Anspach. Zijn dochter Alida Adolphine was mijn overgrootmoeder. De beloofde kopie lukte niet. Wie schetst mijn verbazing toen de heer Kreek een artikel uit zijn tasje peuterde (“Het kapittel van Lebuinus in Deventer”) waarin een afbeelding van de tekening stond (afb. 78, tekening uit 1862, collectie museum De Waag), terwijl de originele tekening in mijn bezit gesigneerd is in 1888, en op een paar punten ook afwijkt). Maar ongetwijfeld van dezelfde tekenaar, want hij had nog steeds moeite met perspectief, net als in 1862.

Maar de grootste verrassing kwam nog: Johans Kreek vertelde ons dat ook dit pand aan de Stromarkt, gelegen schuin tegenover Stromarkt 19, in bezit was van een Van Doorninck, Mr. D.J., wethouder, en kleinzoon van mr D.J. en zijn echtgenote W.E.M. Vijfhuis. Mogelijk had hij het geërfd en verhuurd? Hij verkocht het rond het midden van de 19^e eeuw aan ds. J.A. Anspach, de schoonvader van zijn zoon Mr. J.I. van Doorninck, die met Alida Adolphine Anspach getrouwd was.


Nu was een dominee in die tijd niet erg vermogend, en ook het traktement hield niet over.
Zuinigheid was dus troef. Het verhaal gaat in de familie dat ds. Anspach met een schep de straat opging, als hij daar iets ontwaarde: hij schepte het op en sprak: “kostelijke paardenmest, kinderkens”, en hij stortte het in zijn tuin. Samen met Johans Kreek liepen we nog even naar het Geert Grootehuis, met een prachtige glazen toegang van, jawel, Mick Eekhout.

We namen daarna ook nog even een kijkje in het schitterende nieuwe deel van het stadhuis van Deventer (architecten Neutelings en Riedijk). Aan de balie ontmoette Ineke opnieuw Clemens Hogenstijn en een oud-medewerker van de facilitaire dienst, die daar stonden in verband met een vergadering. En deze vertelde dat het schouwstuk “het offer van Abraham” door hem begin jaren 80 bij de restauratie van het oude stadhuis op een van de zolders gevonden was, en dat hij het had laten plaatsen in een van de zalen van het oude stadhuis. Nu nog het tweede schouwstuk. Maar na zoveel toeval kan dit niet uitblijven.

Tenslotte kregen we via een medewerker van de facilitaire dienst van de gemeente Deventer, de heer Van Vilsteren, toegang tot het oude stadhuis. Hij regelde dat een medewerkster van de beveiligingsdienst ons rondleidde. We inspecteerden de in bruikleen gegeven portretten van twee voorouders, en zagen het ene schouwstuk in de commissiekamer. En wat een interesse toonde deze islamitische mevrouw. Natuurlijk kende zij het verhaal van het offer van Abraham. Zoals zij zei: “Ja, dat verhaal komt ook in onze heilige boeken voor. Maar wat fijn dat u er mij meer over vertelt!” Wat bleek deze mevrouw een sieraad voor de gastvrijheid in het Deventer stadhuis! 

Kortom: een heerlijke vakantie, na een prachtig feest. Maar nu weer even het medische circuit: maandag 13 november is het weer CT-scan en bloedprikken; donderdag 7 december hoor ik van de endocrinoloog de uitslagen. Spannend. Duimen maar weer. Half december volgt vermoedelijk een nieuwe blog.

Zomer? Nu eerst 24 september!

24 september.

Op 24 september 1977 traden Ineke en ik in het huwelijk. Dat gaan we natuurlijk vieren: 40 jaar getrouwd is niet iedereen gegeven. En het zag er in 2009 (keelkanker) en zomer 2014 (NET in de pancreas) ook even erg hachelijk uit. Goed: mijn gezondheid blijft natuurlijk een punt van zorg. Maar volgens de artsen van het EMC is de situatie nog steeds stabiel. In die zin is er dus gelukkig geen nieuws te melden. En intussen vul ik mijn tijd met EMC, RdG ziekenhuis, diëtiste, mondhygiëniste, fysiotherapeute etc. Ze letten wel heel erg goed op me!

De uitnodigingen voor het feestje zijn inmiddels de deur uit. Wees niet beledigd als je dit leest en geen uitnodiging hebt ontvangen; we hebben het gezelschap wat beperkt gehouden. Mochten jullie rond die tijd in Delft een glaasje willen komen halen: je bent/jullie zijn altijd welkom!

Er is intussen weer veel gebeurd. Judith en Harro zijn verhuisd naar Leidsche Rijn. Het kostte hen moeite om de Utrechtse binnenstad te verruilen voor een VINEX-wijk, maar het nieuwe huis vergoedt veel, en de afstand naar de stad valt mee. We bewonderen Harro en Judith, want ze hebben zo ongeveer alles gestript (badkamer, toiletten, keuken) en opnieuw opgebouwd. Het resultaat mag er zijn! Matthias heeft er inmiddels al gelogeerd, en zo te zien beviel het hem uitstekend! Vlakbij is het Castellum, waar je perfect zit met kinderen: groot, groen, en veilig. Daar ligt ook het schip uit de Romeinse tijd dat uit de Rijn is geborgen. Veel groter dan ik dacht.

Dit voorjaar belde een mevrouw van de NPO (voor mij is dat nog altijd de NTS, maar goed) aan. Zij meldde aan de voordeur dat zij van de NPO was, en programmamaakster van de serie "Hier zijn de Van Rossems" (voor programma-informatie https://www.ntr.nl/Hier-zijn-de-Van-Rossems/50 ): . Zij vroeg of we het goed vonden dat er opnamen voor deze serie zouden worden gemaakt in ons huis. Want dat was het huis waar de opa en oma van de Van Rossems woonden Dat wisten we, want we kochten uit de boedel van Prof. Van Rossem), en waar zij vele voetstapjes hadden liggen. Natuurlijk vonden we dat goed. Dat leidde tot een wat hilarische middag, waarin bleek dat Maarten van karakter verschiet zodra de camera aanstaat (pas dan wordt hij zo knorrig, een pose dus), Vincent gewoon zijn buien heeft (in ons geval was hij nauwelijks sprekend aanwezig) en Sis (die niet zo heet, maar haar Engelse Oma noemde haar zo, omdat zij de zuster was van de overige kleinkinderen: "help (your) Sis(ter) with...") en docente Nederlands van Harro bleek te zijn geweest. Overigens weigerde Oma om Nederlands te leren/spreken. Zij ontving de groenteboer en overige leveranciers in de serre, en bestelde in het Engels. En het huwelijk was dusdanig dat zij de warme avondmaaltijd onderaan de trap zette. Prof. van Rossem kon dat dan zelf ophalen, en in zijn studeerkamer (nu de mijne, op de tweede etage) consumeren.

Ik kookte voor het gezelschap een Minestronesoep, die er wel inging.

Er valt veel meer over te vertellen, maar dat moet ik nu maar niet doen. Het bovenstaande lijkt me al warrig genoeg. Kijk naar de in Delft opgenomen uitzending op donderdag 7 september om 20:30 uur op NPO 2: "Hier zijn de Van Rossems". Misschien zijn wij ook nog in beeld. Uiteraard was ook de lokale pers snel op de hoogte. Zie hier het artikel, eventueel ook in bijgevoegde link https://www.delftopzondag.nl/nieuws/algemeen/84921/de-van-rossems-trappen-nieuw-seizoen-af-in-delft

En dan volgt in november weer de halfjaarlijkse scan van tumor en uitzaaiingen, en het bloedonderzoek. Ik hoop half/eind november de uitslagen daarvan te kunnen berichten. Ik begin alvast met duimen, want het blijft spannend.

Maar nu eerst 24 september. Sommigen van jullie zullen we dan kunnen begroeten. Anderen hopelijk rondom die datum. Weet je welkom!

Dami.

Opluchting, en waar blijft de zomer?

Opluchting, en waar blijft de zomer?

Na een lange winter, die ik eerst opgewekt inging, maar die uiteindelijk werd beheerst door mijn ziekenhuisopname eind november vanwege een galblaasontsteking en de nasleep daarvan, stagneerde mijn blog-activiteit een beetje.

kerstdiner 2016. V.l.n.r: Ineke, Judith, en ik.

Eigenlijk had ik afspraken voor april bij het EMC voor nieuwe scans en bloedonderzoek. Maar de afspraken kwamen niet goed door, en waren bovendien gepland in de ochtend, zo rond 08:30/09:00 uur. Dat is voor mij een onmogelijk tijdstip, omdat ik de eerste helft van de ochtend mijn ontlastingsritueel heb. Ik moet dan zeker vier á vijf keer naar het toilet, omdat mijn darmen niet goed worden aangestuurd door de pancreas. Het planningsbureau van het EMC heeft sinds vandaag betere instructies (niet meer doen!), maar het gevolg was wel dat mijn afspraken weliswaar later op de dag waren (eind van de ochtend), maar ook een maand later. Ik was daar niet blij mee, want de spanning rond de uitslagen duurde zo ook een maand langer.

Vorige week bloedonderzoek, en de scans. Vandaag (donderdag) de uitslag. Goddank houdt de tumor zich redelijk koest. Niet of nauwelijks groei, geen nieuwe uitzaaiingen. Wel lichte zorgen over het bloedbeeld. Dat is van belang, als de tumor toch zou groeien, en men de PRRT behandeling zou willen inzetten. Dat is (zie internet) interne radioactieve bestraling van de tumor. Dat kan alleen bij bepaalde bloedwaarden, en ik zit dicht op de grens. Beperking van alcoholgebruik is de enige manier om dit bij te sturen. Ik zal me daar dus op moeten richten. Probleem daarbij blijft dat de spanning rond mijn ziekte wat onderdrukt wordt door een glaasje. Conflict of interests, zo lijkt het.

Maar intussen overheerst dankbaarheid. Ik zat de afgelopen weken echt wel in de piepzak. Dat kwam ook omdat ik in november/december die galblaasontsteking had. Die heeft me lelijk te pakken genomen, en de raad van mijn huisarts (neem je in acht, want je kunt daar nog tijden last van hebben) blijkt niet overdreven. PHPD, ofwel: pijntje hier, pijntje daar. Maar daar word je wel ongerust van, omdat je weet dat er van binnen nog iets anders niet goed is.

Gelukkig wil de endocrinoloog nu afstappen van de injecties met Fragmin, die ik mezelf dagelijks moet geven. Dat is nodig vanwege een trombose in een buikader. Mijn bovenbenen zijn inmiddels een slagveld van blauwe plekken. We gaan proberen over te gaan op pillen. Om dat in te regelen komt deze week de trombosedienst nagenoeg dagelijks aan huis. Weer wat nieuws.

Maar als dat geregeld is gaan we genieten van de zomer, die nog niet echt los wil barsten. Op woensdag 17 mei gaan we met een groepje gepensioneerden van de vml. dienst Openbare Werken Delft (waar ik begon) naar Gouda, Oudewater en De Vlist. En dan eind mei/begin juni naar Haarle (Ov.) voor een midweek, en een bezoekje aan het Bentinck-archief in Schoonheten. Wim Hoogeland is niet alleen archivaris van de familie Bentinck van Schoonheten, maar ook van de (ooit qua landeigendom aangrenzende) familie Van Doorninck (Huize Boxbergen).

Huize Boxbergen, dat overigens vroeger veel groter was. Het was een van de oudste havezathes van Overijssel. Graaf  Unico Ripperda woonde er, en gebruikte het als uitvalsbasis. In de 19e en eerste helft 20e eeuw  was Boxbergen de bakermat en het rusthuis van de familie Van Doorninck,
De kaart toont de omvang van het landgoed.

Maar eerst nog even doorbijten: wij hebben een klussenier in huis, die bezig is met het schilderen van het "liggende houtwerk" (zoals dat heet), maar ook nog binnenschilderwerk en reparatiewerk binnen moet doen. De samenwerking verloopt goed, maar een extra "man over de vloer" geeft altijd gedoe.

Bij ons gaat het dan vervolgens ook altijd over wat we dan verder zouden willen. We zien dan van alles. De kunst is dan om dat wat we wellicht uiteindelijk zouden willen (een paleis aan de Kanaalweg) terug te brengen tot wat we financieel zouden willen (een mooi, goed onderhouden pand aan de Kanaalweg, waar men op valt). Ideeën genoeg. We hadden al het plan om de gang en hal beneden aan te pakken. Die zijn sinds de bouw, en de bewoning door de familie Van Rossem nog nooit onderhouden. De sporen van de fiets van Prof. Van Rossem (inderdaad, de grootvader van Maarten) staan nadrukkelijk in de muurtegels in de hal. We laten de nostalgie nu maar varen, en gaan toch maar nieuwe tegels aan laten brengen. En mogelijk volgt er dan nog meer.

Kortom: er staat ons gelukkig nog een druk en intensief/ve voorjaar/zomer te wachten. Het EMC verwacht mij weer voor nieuwe scans en bloedonderzoek begin november. Maar ik hoop eerder van me te laten horen via een verse blog.Want deze uitslagen nodigen ook echt uit om de acties te ondernemen die we wel voornemens waren, maar waar we de animo niet echt voor hadden. "En marche!" om met Macron te spreken. En morgen, om alles wat te vieren, asperges, beenham, malta's, en taart toe. De kinderen (excl. Harro, die dienst heeft) komen smikkelen en smullen. Ik ga mijn best doen! Tot een volgende blog, die minder lang op zich zal laten wachten. En ja, wat wordt hij al groot, hè? (zie onder). Hoewel hij best wel eens lastig kan zijn, genieten we vreselijk van hem.

Het baasje op een varken