Er is in de tussentijd veel gebeurd...

Er is in de tussentijd veel gebeurd!

Nadat Ineke begin oktober op de IC werd opgenomen is er erg veel gebeurd. Ze verbleef op de IC tot eind december, met veel complicaties, vooral wat de longfunctie betreft. Omdat er veel bloed in de longen terecht was gekomen zorgde dat voor longontstekingen. Ook de stembanden waren/zijn aangetast. Van overige neurologische schade lijkt gelukkig weinig sprake. Maar het duurde eindeloos voordat ze aan revalidatie mocht gaan beginnen.

Eindelijk is ze begin januari overgebracht naar Heliomare in Wijk aan Zee, een van Nederlands beste revalidatiecentra. Zij kunnen ook omgaan met de longproblematiek die bij Ineke speelt. De artsen daar zijn erg tevreden over de vooruitgang die ze boekt. Lopen, traplopen etc. wordt ijverig geoefend, en lukt steeds beter. Praten blijft een probleem, zeker met de tracheo in gaat dat niet, tenzij met een spraakdop. Maar die mag maar beperkte tijd in. Dus Ineke en ik bellen iedere dag een half uurtje met elkaar op afspraak. 

Dat kan ook moeilijk anders omdat ik sinds begin dit jaar moet leren wennen aan een semi-immobiele status. Gelijkvloers kan ik me nog redelijk redden, maar traplopen lukt niet of nauwelijks meer. Neurologisch onderzoek in het Emc leverde (naast mijn NET; de fabrikant van mijn zeldzame medicijn verhoogde de prijs ervan deze week met een factor 6; boeven zijn het!) in het najaar het vermoeden op dat ik ook lijd aan neuropathie. Dat bleef eerst beperkt tot mijn benen, maar het klimt nu toch wat omhoog. De zenuwen sturen dan de spieren niet goed meer aan, met alle gevolgen van dien. Begin januari kwam daar een gigantisch oedeem in de benen, knieën en buik bij zodat ik van een keurige 72 kg opeens 85 kg (allemaal vocht!) woog. Dus plaspillen, die maar matig blijken te helpen. Morgen dus opnieuw contact met de huisarts. Inmiddels nam de neuroloog een spierbiopt, waarvan ik de uitslag begin februari hoor. Hopelijk geeft dat meer uitsluitsel. De thuissituatie aan de Kanaalweg werd intussen allengs onhoudbaar. Mijn huisarts regelde twee keer per dag thuiszorg, o.a. voor de steunkousen. Mechteld (en Judith) springen waar mogelijk in, en op de buren kan ik ook een beroep doen. Zo moet het maar even gaan. Twee trapliften zouden helpen, maar (ook tweedehands) kosten die een kapitaal.

We waren intussen al aan het kijken naar een appartement, maar onze gezondheidstoestand maakt de wens om te verhuizen steeds urgenter. We vonden een geschikt appartement, werden het eens over de koopprijs, maar de verkopers krassen niet op zolang ze zelf geen vervangende woonruimte hebben. Tja, verkoop dan nog even niet, zou ik zeggen. Maar er dook een tweede appartement op dat aan onze wensen voldoet, en dat staat al geruime tijd leeg. We hebben inmiddels daarop geboden, en gaan nu maar duimen dat dit wat wordt. Inmiddels behelp ik me met toiletverhogers, rollator, trippelstoelen en wat een immobiel mens allemaal verder nodig kan hebben. Komende week extra CT-scan van de tumor, uitvoeriger urine-onderzoek i.v.m. het oedeem etc. Kortom: de medische molens draaien weer op volle sterkte. Ik houd jullie op de hoogte!

Ineke revalideert in Heliomare, Relweg in Wijk aan Zee, zoals gezegd. Vorige week had ze weer een terugslag (opnieuw longproblemen, opname in het Rode Kruisziekenhuis Beverwijk), maar hopelijk mag ze morgen weer naar Heliomare. 

En in de kasten van Opa en Oma is natuurlijk altijd wel wat te vinden. Zo groef Mechteld een prachtig Ganzenbord op, dat Matthias inmiddels geannexeerd heeft. En Judith vond ergens een hoedje  dat zeer geschikt bleek voor Puck. Met moeder en kind gaat het nog steeds prima!

Tot een volgende blog, met hopelijk beter nieuws!