Er is wel heel veel over ons heen gekomen in het afgelopen half jaar, en voor een deel hebben we dat ook over onszelf afgeroepen.
Verhuizing
Om met dat laatste te beginnen: Ineke en ik spraken al langer over verhuizen, want ons huis aan de Kanaalweg werd echt te groot, te veel, en vanuit onze mobiliteit bezien, steeds minder geschikt. Maar een geschikt appartement kwam maar niet langs. Uiteindelijk kwamen we het appartement (eigenlijk: penthouse) Pauwenstein 4, 2289 BT Rijswijk tegen. Ligging, indeling en aantal m2 voldeden aan onze wensen, en de prijs was haalbaar, ook gelet op de kosten van opknappen/onderhoud, want er was na de bouw (24 jaar geleden) niets meer aan gebeurd. Inmiddels hebben de aannemer, installateurs, schilder, parketteur en anderen het pand verlaten en opgeleverd. De ruimte is nu ingenomen door ontelbare verhuisdozen. We vragen ons af waar die allemaal vandaan komen, en doen nu manmoedig ons best om die leeg te krijgen. Dat valt niet mee, want onze fysieke beperkingen zijn een behoorlijke belemmering. Beiden zijn we, los van wat we qua beweging niet meer kunnen, ook snel vermoeid. Van de drie dingen die we ons voor een dag voornemen te doen, lukt er meestal maar één. Maar ook daar wen je aan.
Onze verhuizing was op 6, 7 en 8 mei. Ik heb me in die dagen maar even teruggetrokken in een hotel.De 9e nam ik mijn intrek in Pauwenstein. Het klinkt een beetje als Bommelstein, en zo voel ik het ook. Wij wonen op Pauwenstein! Op 11 mei werd Ineke ontslagen uit Heliomare en kwam zij in het nieuwe huis. Hoewel alles nog niet klaar was/is bevalt het ons beiden heel erg goed. Mechteld voorvoelde dat al bij haar eerste bezoek met de makelaar. Het past ons als een handschoen.
Gezondheid
Ineke heeft voorshands nog steeds beperkingen. Ze is afhankelijk van sondevoeding. Een klein hapje yoghurt of appelmoes mag onder toezicht wel, maar het risico van verslikken blijft heel groot. Maar ze kan (beperkt) bewegen, en heeft haar volle verstand. Probleem blijft de beschadigde stemband. En ze heeft nog heel weinig energie. Oefenen zal in de komende tijd centraal staan.
Ik kan gelukkig weer autorijden, mijn afhankelijkheid van anderen is daardoor voor een deel weggevallen. Omdat ik een hulpmiddel nodig heb bij het lopen kan ik geen dingen dragen, tillen etc. Daarvoor moet ik nog steeds op anderen terugvallen. In deze situatie moet je alles tevoren plannen en soms creatieve oplossingen bedenken. Nieuwe uitdagingen dus. Maar ik kan weer (trap)lopen en dat op zich is al een zegen. Dat wat mijn IBM betreft. Mijn NET houdt zich ook koest: bloedwaarden en CT-scan (resp. goed en stabiel beeld) zijn goed, volgens de endocrinoloog.
Welnu, we voelen ons wel het echtpaar Krak en Mikkig. Maar met behulp van thuiszorg voor ons beiden, een onbetaalbare hulp in de huishouding, en de kinderen, redden we het wel. We proberen ook ons sociale leven weer op te pakken. Gisteren asperges gegeten op sociëteit het Meisjeshuis. Helaas: alleen voor mij, Ineke moest het met haar sondevoeding doen.
(Klein-)kinderen
Inmiddels is de kleine Puck alweer 7 maanden oud! We genieten enorm van elkaar. Vandaag waren Judith en Puck bij ons, en hebben we weer wat dozen uitgepakt. Soms wil Puck alle aandacht, maar we hebben wel wat kunnen doen. Het is een lief, vrolijk kind, zie de foto hiernaast.Vader en moeder Harro en Judith genieten met volle teugen, maar moeten wel veel combineren. Aandacht en hulp voor ons, toenemende verantwoordelijkheden voor Judith op haar school, kortom: Judith heeft haar handen wel vol.
Matthias is een fan van Ikea, zeker wat het voedsel betreft. Je ziet hem hier de befaamde balletjes verorberen. Met zijn 5 1/2 jaar al een heel mannetje, dat trots verklaart dat hij de grote hulp van oma is. Het blijft een baasje met een lief maar soms heel dwingend karakter. Dat vergt van papa en mama, en soms ook van ons inzicht en verstand, want hoe ga je daar het verstandigst mee om? Goed dat papa en mama ook begeleiding hebben ingeschakeld.Anders, en toch hetzelfde
Natuurlijk is onze leef- en woonsituatie in korte tijd gigantisch veranderd. Maar sommige dingen zijn nog gewoon hetzelfde. We wonen nu aan de Vliet, maar het zelfde water heet verderop het Rijn- Schiekanaal (langs de Kanaalweg), en nog weer wat verder de Schie (naar Rotterdam). Maar het blijft hetzelfde water. En ook hier platanen op de oever, waar nog meer vogels in huizen dan aan de Kanaalweg.
We zijn blij dat we hebben besloten om dat te veranderen wat veranderen moest, en we hebben er het volste vertrouwen in dat we hier een nieuwe plek hebben gevonden die ons de komende jaren plezier gaat bieden.
Dami, 23.05.19.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten