Zondag 23 augustus 2020
Een vreemde zomer.
Mijn vorige blog was van 24 maart j.l., er is in de tussenliggende vijf maanden weer veel gebeurd. Ik meldde toen al een voorzichtige start met de medicatie Sutin. Aanvankelijk verliep dat zonder al te veel problemen. Inmiddels heb ik ervaren dat van de ongeveer 20 mogelijke bijwerkingen het merendeel zich bij mij voordoet. Het meest belemmerend is wel het gebrek aan energie. Op sommige dagen kan ik nog geen theezakje tillen. Eetproblemen horen er ook bij, en dus maag- en darmstoornissen. En door het slechte eten is mijn stofwisseling niet in orde. Ik heb het daardoor voortdurend koud. Vervolgens ging er nog iets mis met deze Sutent medicatie waardoor ik een paar weken een te hoge dosis slikte. Dat verergerde de bijwerkingen extra. Kortom: de afgelopen weken waren niet de meest vreugdevolle van deze maanden. Zelfs onze vakantie in Ootmarsum moesten we afbreken. Ik kon alleen maar warm worden in de open haard, zoals de Engelsen dat zeggen.
Inmiddels is de medicatie met Sutent door de artsen (tijdelijk) gestopt. De heftige bloedarmoede waar ik inmiddels aan bleek te lijden (HB van 3,8 i.p.v. rond de 8 a 9) is bestreden met bloedtransfusies, en het HB is weer wat stijgende. Heel voorzichtig mag ik weer een beetje meedoen. Intussen worden nu wekelijks de bloedwaarden gemeten, en heb ik daarover wekelijks consult met de specialist. Een beslissing over hervatting van de medicatie met Sutent hadden we tot de volgende uitslag uitgesteld. Inmiddels blijkt dat de bloedwaarden inmiddels zodanig hersteld zijn, dat hervatting van de medicatie (zij het in een geringere dosis) verantwoord is. Dus dit weekend start ik weer, letterlijk op hoop van zegen!
Buiten voltrekt zich intussen een rare zomer. Natuurlijk is bijna alles nu ongewoon, en leidt dit tot veel vragen. Maar in mijn geval zijn het geen Corona-vragen. Toen ik een paar maanden geleden hier op de Ezelsveldlaan was, stonden de kastanjes tegenover het huis in volle bloei. Schitterend. En terwijl ik er naar keek vroeg ik me af: zal ik dat volgend jaar ook zien? Het is geen verlangen om te weten wat gaat komen, maar de hoop om sommige dingen nog eenmaal te zien of mee te maken, zoals mijn moeder ervan genoot nog een laatste keer asperges bij me te eten.
Deze gevoelens hebben de overhand op Corona. Voor mij overheersen nu geen collectieve maar volstrekt individuele emoties, De onzekerheid over wat me de komende tijd zal overkomen is daarbij minder overheersend dan de vele incidentele emotionele momenten die ik doormaak.
In die rare zomer hebben Mechteld en Ido, en Harro en Judith er toch maar het beste van gemaakt. Ze gingen niet naar het buitenland maar bleven thuis en maakten (fiets)tochtjes thuis of gingen naar de camping in Epe.
Als je de videobeelden van de (klein) kinderen ziet, dan realiseer je je pas goed dat het buitenland voor kinderen van deze leeftijd niet zoveel zegt. Ze hebben allemaal giga genoten!
Intussen wonen we sinds 1 juli in ons nieuwe huis aan de Ezelsveldlaan in Delft. Hoewel ik eerst bang was dat het geringere oppervlak me erg tegen zou vallen (we leverden 50m2 in!), blijkt dat in de praktijk gelukkig wel mee te vallen, en zeker op te wegen tegen de voordelen van het hier wonen. Alle voorzieningen en winkels bij de hand, scootmobiel direct naast de voordeur, een prima overdekte loggia, ons carillon weer terug, uitzicht op de kerken van de binnenstad, kortom, wat wil je nog meer!
En overal waar we naar toe verhuizen komen we buren- en/of bouwrechtelijke problemen tegen, dus ook hier! Je gelooft het niet. Een intellectuele uitdaging gratis erbij dus. "Never a dull moment " zeggen we dan. Nee, het wonen hier bevalt ons inmiddels prima, en in tegenstelling tot vorig jaar zijn zelfs de meeste dozen al uitgepakt. Alleen die in de berging moeten nog. Zo langzamerhand zijn niet alleen wij, maar ook ons appartement "salonfähig". Niet allemaal tegelijk langskomen, maar we zijn weer te consulteren!
Tot een volgende blog,
Dami.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten