Een engeltje op mijn schouder? Helaas...

Dit is het engeltje dat Judith tijdens haar vakantie in Denemarken de afgelopen weken op haar hart droeg. Het verwees naar het engeltje dat volgens velen op mijn schouder zat, toen ik vijf jaar geleden keelkanker kreeg. Zij en wij hoopten zo dat dit engeltje er nu weer zou zijn. Maar ik moest jullie op 7 augustus j.l. dit bericht sturen:

"Ik wil jullie hierbij informeren over mijn gezondheid. Drie weken geleden kreeg ik klachten aan mijn ingewanden, waarop de huisarts het verstandig achtte om een echo van de buik te laten maken. De uitkomst daarvan was niet geruststellend, zodat op 30 juli een CT-scan plaatsvond. Op 1 augustus vertelde de maag-, darm-, leverarts ons dat er een tumor in de alvleesklier gezien was, en drie a-typische plekken op de lever. Daarom vond op 5 augustus een MRI-scan plaats. Op dat moment hoopten we nog dat een operatieve ingreep mogelijk was. Vandaag kreeg ik de uitslag van de MRI-scan. De a-typische plekken op de lever zijn vrijwel zeker metastasen van de primaire tumor in de alvleesklier. Dat betekent dat een operatie zinloos is; het betekent tevens een erg slechte prognose.
Volgende week zal deze diagnose via puncties in de lever bevestigd moeten worden.

In de komende twee weken zal duidelijk worden welk behandeltraject er gaat volgen. Dat zal hoogstwaarschijnlijk palliatief zijn, en niet curatief. Het is wel zeker dat mijn prioriteiten er vanaf nu anders uit zullen zien. Ik beëindig daarom per direct de functies die ik in een aantal besturen vervul. Ik licht de voorzitters en secretarissen van die besturen hierbij in (beiden vanwege de vakantieperiode), en verzoek hen om hun medebestuurders te informeren. Ik dank allen voor de ondervonden hartelijkheid en goede samenwerking, en ik hoop in staat te zijn om velen van jullie nog te ontmoeten in de komende periode".

Vandaag hadden we het gesprek met de oncoloog over de uitkomst van de biopten. Hij is er nog niet van overtuigd dat het metastasen in de lever zijn, hoewel het allemaal zeer verdacht is. Dat betekent dat we nog steeds in de diagnostische fase zitten. A.s. maandag zal er een PET-scan plaatsvinden (een scan met radio-actief materiaal), waarvan ik dinsdag de uitslag krijg. Pas dan weten we echt wat er aan de hand is, en kan er een plan van aanpak worden gemaakt.

Intussen krijgen we van zoveel lieve mensen ("mensenengelen", noemde één van jullie dat) bloemen, kaarten, telefoontjes. We kunnen niet op alle hartelijkheid reageren, anders dan op deze manier. Op een enkele, zeer persoonlijke wens zal ik zeker antwoorden.

Mechteld onderhoudt de contacten met de familie in de USA, en neemt op zich om deze blog voor hen te vertalen. Ook hun reacties zijn hartverwarmend.

Intussen proberen Ineke en ik onze aandacht te verdelen tussen drie dingen: Ineke's praktijk (afbouwen is niet meer zo aan de orde; we wilden dat om samen leuke dingen te gaan doen; het is nu de vraag hoeveel tijd ons daarvoor rest, en Ineke en geraniums is niet zo'n goede combinatie, dus Ineke zal nog wel even doorgaan), de dingen die we nu noodgedwongen moeten doen (veel achterstallige zaken die nu echt moeten gebeuren), en leuke dingen (bezoekjes aan geliefde plekken als Oudewater, Schoonhoven, De Vlist, Gouda, Leimuiden, Utrecht etc.).

Ik houd jullie via deze blog op de hoogte: damivd.blogspot.nl . 

M.h.g.,

Dami.