Matthias loopt. Nou ja, vooral als een kreeft, dus opzij. Maar het begin is er. Weer een nieuw hoofdstuk voor ons allemaal.
Ook voor mij was er weer wat nieuws. In het gesprek op 6 november vertelde de verpleegkundige me de uitslag van het weefselonderzoek. De maligniteit van de tumor is graad 2, maar tegen graad 1 aan. Dat kon slechter. De CT-scan is nog steeds niet herbeoordeeld. Voorlopig blijft de conclusie dat opereren geen optie (meer) is. Daarvoor zijn de uitzaaiingen op de lever ook te veel verspreid. Wel zijn de bloedwaardes goed, net als de leverfuncties. Dat leidt dus tot het inzetten van de hormoontherapie.
Vanaf vandaag geef ik mezelf drie keer per dag een injectie met Ocreotide. Dat is een hormoon bevattend geneesmiddel dat de afgifte van andere hormonen remt. Op deze manier kunnen de klachten die ik heb worden bestreden. Met deze behandeling wordt ook stabilisatie van de tumor nagestreefd. Ik heb nu een kort werkende formulering van dit middel. Als ik na een week geen hinder van bijwerkingen ondervind, wordt overgeschakeld op toediening van een maandelijkse injectie. Regelmatig wordt dan de omvang van de tumor gescand. Uitgangspunt is voorlopig dat stabilisatie mogelijk is. In het gesprek werd de conclusie van oncoloog Dr Maartense bevestigd: het is geen kwestie van maanden, maar eerder van jaren. Ik hoop dat de geleerden gelijk krijgen, maar zelf heb ik deze switch van maanden naar jaren nog niet echt gemaakt. Dat maakt het ook erg moeilijk om op sommige punten de draad weer op te pakken. Maar ik ga dat wel proberen.
Direct na mijn bezoek aan het EMC (en een zitting van Ineke bij de rechtbank) vertrokken we voor een lang weekend naar Landal Stroombroek bij Doetinchem. Dat weekend zat vol met afspraken: 's vrijdags voor Ineke een zitting bij de Rechtbank Zutphen, en voor mij bij het Stedelijk Museum Zwolle, 's zaterdags gezellig gegeten bij Koen en Cootje (schoonouders van Judith) in Doetinchem, 's zondags voor Ineke een kerkdienst in de Catharinakerk in Doetinchem waar zij haar schoolmaatje Bert van der Haar hoopte te ontmoeten (en dat geschiedde). 's Middags geluncht met zwager Haro en schoonzus Helma in Arnhem (stadsvilla Sonsbeek, in het park: prachtig!). Dan eind van de middag weer in Doetinchem een borreltje en hapje eten bij kennissen van Ineke uit de studententijd (IBB Utrecht). We hadden van alles meegenomen om aan te werken op laptop of anderszins, maar er is in dat opzicht niets uit onze vingers gekomen. Gepraat, en genoten van het landschap en het geweldige najaarsweer.
Opnieuw dank voor jullie niet aflatende belangstelling en meeleven. Dat houdt ons echt op de been.
M.h.g.,
Dami.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten