Wat is dit toch een mooi plekje Nederland (Den Hoorn, gemeente Midden Delfland). En wat verwennen ze je daar met heerlijke lokale en biologische producten.
We lunchten daar vanmiddag, want we konden iets vieren. Het bloedonderzoek wees uit dat de functies van de interne organen (lever, nieren) nog steeds goed zijn. Maar belangrijker: de tumor in de pancreas en de uitzaaiingen in de lever zijn nog steeds stabiel, dank zij de hormoon-behandeling. Een enkele uitzaaiing is gegroeid, maar er zijn er ook die afgenomen zijn. Het totaal wordt als stabiel beoordeeld. De conclusie is dat de volgende bloed- en scantests over acht maanden zullen plaatsvinden. Tot dan gaan we gewoon door met de vier-wekelijkse hormooninjecties.
Jullie zullen begrijpen hoe blij we hiermee zijn. Juist nu we in een periode zitten waarin Ineke beëindiging van haar praktijk voorbereidt, en ik afronding van een aantal projecten nastreef, is duidelijkheid in mijn medisch dossier belangrijk. Wat zal nog wel kunnen, en wat niet? Welke opties zijn realistisch? Dit medisch oordeel geeft ons meer houvast. Conclusie: ik ga nog wel een tijdje mee, Goddank.
Inmiddels zijn Mechteld en Ido verhuisd naar Van Miereveltlaan 1 in Delft. Een prachtig huis. En hier zien jullie Matthias (die zichzelf inmiddels Tjas noemt, als hij althans gebruik maakt van woorden, hetgeen zelden het geval is), met zijn houten trein. Om zijn wensen te realiseren heeft hij effectievere middelen; gewoon aan je mouw trekken, of op andere wijze non-verbaal communiceren. Praten zal nog wel even duren. Maar ach, zoals een gast-ouder deze week over hem zei: "wat is het toch een heerlijk non-destructief jongetje". En zo is het maar net. Het blijft genieten.
In het afgelopen (half) jaar werkte ik aan twee boekjes: een over mijn kegelclub De Krullenjongens, en een over de straat waarin ik woon: de Kanaalweg (althans het blok waarin wij wonen) bestaat (ruim) 100 jaar (2013). Beide boekjes zijn nu gepubliceerd, en goed ontvangen. Wie van jullie wist dat Anton Mussert aan de Kanaalweg 15 woonde, en zijn rivaal Prof. Schermerhorn op nummer 3, en dat zij elkaar goed kenden? Mussert probeerde na de oorlog nog gratie via zijn oude studievriend te krijgen, maar die zag dat niet zitten.
Mijn programma voor de komende periode zal ook wel weer te ambitieus zijn. Maar ik weet wel wat ik wil. Blijft mijn dilemma tussen luiheid (wat ligt het toch heerlijk in bed) en plichtsbetrachting (mijn calvinistische aard).
Tenslotte: gisteren waren Ineke en ik naar de begrafenis van een nicht van mij: Celia Blanken - de Langen. Van 1933 maar nog springlevend, fietsclub, etc., tot woensdag dan. Fietsend, en geschept door een auto. Dood. Kun je dan een begrafenisdienst waarderen? Kennelijk toch wel. Een volle kerk, een erg goede dominee, maar ook: een kippenhok naast de kerk in Bergambacht. Tijdens de dienst kraaide de haan meermalen. Dat gebeurt je in de stad niet. En het bracht me terug naar mijn jeugd op het Hollandse/Utrechtse platteland, bij haar familie. En zo kun je wel goed afscheid nemen.
Vertrouwd.
M.h.g.,
Dami.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten