Geen mooi voorjaar.

Geen mooi voorjaar.

Andere jaren had Ineke er vooral veel last van, dit jaar treft het mij. Ik ben sikkeneurig, ik haat dit eerste kwartaal van het jaar, en kom nauwelijks buiten. Dat komt ook omdat ik het steeds koud heb, maar dat meldde ik al in mijn vorige blog.

Ik vertelde daarin dat ik de eerste PRRT-behandeling zou krijgen op 15 en 16 maart. Nou, dat ging niet door: grieppatiënten die het rooster in de war stuurden, en leveringsproblemen van het radio-actieve Lutetium, dat uit Petten moet komen en niet kwam. Opname een week uitgesteld: 22 en 23 maart was het dan toch zo ver.

De behandeling viel me deels mee. De infusen gingen er goed in, en ik had enige bewegingsvrijheid. Maar de tijd tussen het vertrek van de artsen (zo rond 15:30 uur) en het slapen gaan (zo rond 24:00 uur) was vreselijk. Niets te doen behoudens lezen en TV kijken (wat ik nooit doe), je kamer niet af mogen, warm eten geserveerd om 17:15 uur (we eten normaal tussen 19:00 en 20:00 uur), kortom, je hele ritme wordt verstoord. Of het nu kwam doordat ik 's avonds laat nog een Italiaanse salade at, of omdat het een bijwerking van de infusen was, in ieder geval deed ik na 06:00 uur geen oog meer dicht vanwege aanvallen van maagzuur (reflux). Dat heeft nog dagen aangehouden, dus de diëtiste zal a.s. vrijdag wel weer wat te knorren hebben: voor mijn gewicht was dit alles zeker niet bevorderlijk.

De scans die het effect van de therapie moeten aangeven waren 's vrijdags gunstig: het Lutetium is precies aangekomen op de beoogde plaatsen van de tumor en de uitzaaiingen. Dat zou erop duiden dat de therapie aanslaat. Niet te vroeg juichen, maar......

Ik ben wel dolblij dat deze therapie bestaat, en in Rotterdam (EMC) zo actief wordt uitgedragen. Jaarlijks behandelt men plm. 100 patiënten. In het schriftje van opgenomen Lutetium-patiënten zag ik dat zo'n 40 % van de patiënten uit het buitenland komt. Heel erg veel uit de USA!

Intussen was er nog meer aan de hand. Ik vertelde al dat mijn evenwicht, en mijn lopen steeds moeilijker gaat, en de endocrinoloog liet al eens tussen neus en lippen door weten dat een bezoekje aan de neuroloog misschien niet onverstandig zou zijn. Mijn huisarts blijkt die mening te delen, dus morgen om 09:15 zit ik in het EMC bij de neuroloog. Een tijdstip dat ik gewoonlijk niet in overweging neem voor een afspraak, maar omdat alle medici op spoed aandrongen zal ik het hiermee moeten doen. Gelukkig rijdt Ineke, dus ik doe mijn ogen gewoon nog even dicht, en ik hoop dat mijn darmen zich wat koest houden. Verder: vocht in de benen, dus steunkousen. Het is me vandaag voor het eerst gelukt om ze zelf aan te krijgen. Wat een gedoe! Fietsen mag ik niet meer van de huisarts: de evenwichtsproblemen leiden tot een te grote kans op vallen. Dat wordt dus sparen voor een driewieler en een traplift!

Alles overziende is dit een wat tobberige blog geworden, waarvoor mijn verontschuldiging. En natuurlijk zijn er ook lichtpuntjes, waarover in een volgende blog wellicht meer. En laten we hopen op (toch nog) mooie maanden!