Na een lange winter, die ik eerst opgewekt inging, maar die uiteindelijk werd beheerst door mijn ziekenhuisopname eind november vanwege een galblaasontsteking en de nasleep daarvan, stagneerde mijn blog-activiteit een beetje.
 |
| kerstdiner 2016. V.l.n.r: Ineke, Judith, en ik. |
Eigenlijk had ik afspraken voor april bij het EMC voor nieuwe scans en bloedonderzoek. Maar de afspraken kwamen niet goed door, en waren bovendien gepland in de ochtend, zo rond 08:30/09:00 uur. Dat is voor mij een onmogelijk tijdstip, omdat ik de eerste helft van de ochtend mijn ontlastingsritueel heb. Ik moet dan zeker vier á vijf keer naar het toilet, omdat mijn darmen niet goed worden aangestuurd door de pancreas. Het planningsbureau van het EMC heeft sinds vandaag betere instructies (niet meer doen!), maar het gevolg was wel dat mijn afspraken weliswaar later op de dag waren (eind van de ochtend), maar ook een maand later. Ik was daar niet blij mee, want de spanning rond de uitslagen duurde zo ook een maand langer.
Vorige week bloedonderzoek, en de scans. Vandaag (donderdag) de uitslag. Goddank houdt de tumor zich redelijk koest. Niet of nauwelijks groei, geen nieuwe uitzaaiingen. Wel lichte zorgen over het bloedbeeld. Dat is van belang, als de tumor toch zou groeien, en men de PRRT behandeling zou willen inzetten. Dat is (zie internet) interne radioactieve bestraling van de tumor. Dat kan alleen bij bepaalde bloedwaarden, en ik zit dicht op de grens. Beperking van alcoholgebruik is de enige manier om dit bij te sturen. Ik zal me daar dus op moeten richten. Probleem daarbij blijft dat de spanning rond mijn ziekte wat onderdrukt wordt door een glaasje. Conflict of interests, zo lijkt het.
Maar intussen overheerst dankbaarheid. Ik zat de afgelopen weken echt wel in de piepzak. Dat kwam ook omdat ik in november/december die galblaasontsteking had. Die heeft me lelijk te pakken genomen, en de raad van mijn huisarts (neem je in acht, want je kunt daar nog tijden last van hebben) blijkt niet overdreven. PHPD, ofwel: pijntje hier, pijntje daar. Maar daar word je wel ongerust van, omdat je weet dat er van binnen nog iets anders niet goed is.
Gelukkig wil de endocrinoloog nu afstappen van de injecties met Fragmin, die ik mezelf dagelijks moet geven. Dat is nodig vanwege een trombose in een buikader. Mijn bovenbenen zijn inmiddels een slagveld van blauwe plekken. We gaan proberen over te gaan op pillen. Om dat in te regelen komt deze week de trombosedienst nagenoeg dagelijks aan huis. Weer wat nieuws.
Maar als dat geregeld is gaan we genieten van de zomer, die nog niet echt los wil barsten. Op woensdag 17 mei gaan we met een groepje gepensioneerden van de vml. dienst Openbare Werken Delft (waar ik begon) naar Gouda, Oudewater en De Vlist. En dan eind mei/begin juni naar Haarle (Ov.) voor een midweek, en een bezoekje aan het Bentinck-archief in Schoonheten. Wim Hoogeland is niet alleen archivaris van de familie Bentinck van Schoonheten, maar ook van de (ooit qua landeigendom aangrenzende) familie Van Doorninck (Huize Boxbergen).
 |
| Huize Boxbergen, dat overigens vroeger veel groter was. Het was een van de oudste havezathes van Overijssel. Graaf Unico Ripperda woonde er, en gebruikte het als uitvalsbasis. In de 19e en eerste helft 20e eeuw was Boxbergen de bakermat en het rusthuis van de familie Van Doorninck, De kaart toont de omvang van het landgoed. |
Maar eerst nog even doorbijten: wij hebben een klussenier in huis, die bezig is met het schilderen van het "liggende houtwerk" (zoals dat heet), maar ook nog binnenschilderwerk en reparatiewerk binnen moet doen. De samenwerking verloopt goed, maar een extra "man over de vloer" geeft altijd gedoe.
Bij ons gaat het dan vervolgens ook altijd over wat we dan verder zouden willen. We zien dan van alles. De kunst is dan om dat wat we wellicht uiteindelijk zouden willen (een paleis aan de Kanaalweg) terug te brengen tot wat we financieel zouden willen (een mooi, goed onderhouden pand aan de Kanaalweg, waar men op valt). Ideeën genoeg. We hadden al het plan om de gang en hal beneden aan te pakken. Die zijn sinds de bouw, en de bewoning door de familie Van Rossem nog nooit onderhouden. De sporen van de fiets van Prof. Van Rossem (inderdaad, de grootvader van Maarten) staan nadrukkelijk in de muurtegels in de hal. We laten de nostalgie nu maar varen, en gaan toch maar nieuwe tegels aan laten brengen. En mogelijk volgt er dan nog meer.
Kortom: er staat ons gelukkig nog een druk en intensief/ve voorjaar/zomer te wachten. Het EMC verwacht mij weer voor nieuwe scans en bloedonderzoek begin november. Maar ik hoop eerder van me te laten horen via een verse blog.Want deze uitslagen nodigen ook echt uit om de acties te ondernemen die we wel voornemens waren, maar waar we de animo niet echt voor hadden. "En marche!" om met Macron te spreken. En morgen, om alles wat te vieren, asperges, beenham, malta's, en taart toe. De kinderen (excl. Harro, die dienst heeft) komen smikkelen en smullen. Ik ga mijn best doen! Tot een volgende blog, die minder lang op zich zal laten wachten. En ja, wat wordt hij al groot, hè? (zie onder). Hoewel hij best wel eens lastig kan zijn, genieten we vreselijk van hem.
 |
| Het baasje op een varken |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten