Dag allen, 

Hierbij een foto van Mechteld en het baasje Matthias. Mechteld werd 26/9/14 35 jaar, en baasje Matthias wordt op 11 oktober één jaar. "Vier uwe vierdagen", zegt de profeet Nahum ergens, en dat doen we dus oprecht.

Ik mocht Matthias alleen niet langdurig knuffelen, want ik was radioactief.

In Trouw las ik vandaag veel, maar met name twee lezenswaardige artikelen. Wat me trof (trouwens ook in de NRC) was een interview met René Gude over doodgaan. Hij gaat dat binnenkort doen, en schreef daar een boek over. Het is frappant hoe onze meningen parallel lopen. Ontkennen noch terugtrekken in leed heeft enige zin. Verbonden blijven, zowel met mensen als met zaken – desnoods trivialiteiten - , dat heeft zin! Of zoals Cornelia schrijft: “in het nu zijn”. Dat is wat ik wil. En dan gebeuren er soms ook wel leuke of humoristische dingen.

Leuk: een bezoek van Bill van Doorninck, een verre achterneef. Zijn grootvader emigreerde in 1870 (plm.) vanuit Zutphen naar de US. In 2003 stond hij met wat familie al eens op de stoep, nadat hij de marathon van A’dam gelopen had. Ik voorzag het gezelschap toen van hutspot. In 2011 hadden we een familiereünie in Deventer/Zutphen e.o., waar plm. 10 "US-stamgenoten" aan deelnamen, en waar sindsdien hartelijke email-correspondentie mee plaatsvindt. Zodra hij hoorde van mijn recente ziekte, pakte hij zo ongeveer het eerste vliegtuig. We hebben vorige week samen een prachtige week gehad: Delft, Gouda, Oudewater, Schoonhoven, Deltawerken. Bill is gepensioneerd forensisch psycholoog; hij adviseerde de overheid over toe te passen jeugdmaatregelen na onderzoek van jeugdige patiënten/delinquenten. Ieder uur met hem is een verademing. Hij is geestig, ontspannen, invoelend, vindt steeds de juiste toon, dringt zich niet op. Ons bezoek aan Gouda (croque monsieur bij De Zalm, en een lang gesprek van hart tot hart op het terras!) was wat mij betreft het hoogtepunt. Hoewel ik ons bezoek aan de Oosterscheldedam ook een hoogtepunt vond: bij de wandeling door twee van de pijlers moest ik mijn hoogtevrees werkelijk en letterlijk bedwingen.

Niet leuk, wel humoristisch: de onderzoeken van deze week. Somastotine receptor scintigrafie, heet het. Het komt er op neer dat je eerst radioactief gemaakt wordt, en daarna in twee sessies gescand wordt. De eerste duurt drie kwartier, de tweede een half uur. Plat liggen, niet bewegen, een gamma-camera pal op je neus. Want hoewel het probleem zich in mijn buik bevindt, scant men je toch “van kruin tot lies”. Drie kwartier bewegingsloos liggen is wel erg lang! Maar je mag volgens de patiëntenfolder muziek op CD meenemen, die men ter afleiding afspeelt. Nou dacht ik dat dat wel via een koptelefoon zou gaan, zoals bij een PET-scan. Maar dat bleek hier niet te kunnen. Dus moest er een mobiele CD-installatie worden aangerukt, waar het bedienend personeel van de scan-apparatuur duidelijk niet op gerekend had. Maar het werd voor hen nog erger. Want het geluid zou dus de gehele ruimte gaan vullen, inclusief de voor straling enigszins afgeschermde werkruimte van de beide bedienaars. En welke CD’s had ik meegenomen? De vierde symphonie van Bruckner (de “Romantische”) en de vierde symphonie van Mahler. Dit moet een totale omwenteling in het muzikale spectrum van beide jeugdige bedienaars hebben betekend! Na afloop van de scan-sessies gaven zij echter geen krimp, en kreeg ik beide CD’s keurig weer overhandigd.

Overigens: ik adviseer om in voorkomend geval Mahler mee te nemen, want zijn muziek is toch melodieuzer dan die van Bruckner, heb ik nu gemerkt. Vooral de vierde, met al zijn "boeren-melodietjes". Heerlijk.

Een volgende blog zal ik na ons bezoek aan de oncoloog van a.s. dinsdag verzenden. Dat wordt dus dinsdag of woensdag.

Ik blijf jullie bedanken voor jullie steun, op welke manier dan ook.

M.h.g.,

Dami.