Reset, en de rol van engeltjes.

Vorige week donderdag met Ineke, kinderen en kleinkind gelucht bij Du Midi (Klein Delfgauw). Judith overwon haar angst voor kippen, en toonde het specimen kip aan Matthias. Een heerlijke plek, zeker met kinderen. Ontspannen, in een week van Pet-scan en weer biopten.

Gisteren (02.09.14) voor de halfjaarlijkse controle bij het LUMC geweest. Keelkanker is nu 5 jaar geleden, dus in beginsel was dit de laatste controle. Arts was door MDL-arts van RdGG geïnformeerd over de situatie; opnieuw stellig: u hebt een tumor in de pancreas en uitzaaiingen in de lever. Ik meldde dat ik vandaag (03.09.14) geïnformeerd zou worden door de oncoloog van het RdGG over het beeld, dus dat die conclusie mij nog wat rap was. Hoewel verdere controle in het LUMC niet meer volgens protocol is, stelde de arts voor om toch nog een nieuwe controle af te spreken, over een half of een heel jaar. Ik stemde daar mee in, onder voorbehoud van nog in leven zijn. Tegelijk leek een afspraak over een jaar me een datum om naar toe te leven: het bewijs dat die kanker tenminste kan worden overwonnen, en de huidige mogelijk een tijdje in toom kan worden gehouden.

Vandaag (03.09.14) gesprek bij de oncoloog: uitslag laatste biopten van de lever. Spreekuur liep een uur uit, dat wachten is nauwelijks door te komen. Maar hij neemt alle tijd voor je, dat weer wel, en van daar.

Diagnose: in pancreas en lever zijn neuroendocrine tumoren aanwezig. Die kunnen er al jaren zitten. Het verloop van deze aandoening is heel anders dan dat van de agressieve pancreas-tumor. Voor details: zie de website van de MDL-stichting, en kijk bij neuroendocrine tumor (NET). Kort en cru samengevat: mijn levensverwachting is nu weer opgeschoven van "nog enkele maanden" naar "met behandeling mogelijk nog enkele jaren". Welke behandeling passend zal zijn, wordt in de komende weken uitgezocht. Opnieuw veel ziekenhuisbezoek, scans etc. Volgende afspraak met de oncoloog is op 30 september. Vermoedelijk wordt daarna de behandeling voortgezet in het Erasmus MC, dat samen met Groningen, Eindhoven en het Anthonie van Leeuwenhoek in Amsterdam een van de vier centra in Nederland is die gespecialiseerd zijn in deze vrij zeldzame aandoening.

Ineke en ik zullen in de komende dagen dit andere perspectief op ons in laten werken. Een mental reset, zei de oncoloog tegen ons, en hij heeft daar gelijk in. We gaan daar nu over nadenken. In een volgende blog kom ik daar zeker op terug. En morgen gaan we lunchen bij Plasmeijer in Leimuiden, aan de Westeinder Plassen. Zo'n lunch helpt bij het nadenken.

O ja, die rol van de engeltjes. Engelen waren altijd al hulpmiddelen om te verbinden. Ik meen dat mijn vroegere buurman, Prof. Dr. Rochus Zuurmond, theoloog, ooit een beschouwing schreef over het bestaan van engelen. Hij geloofde daarin. Ik weet dat zo niet. Maar ik weet wel dat Nienke, zusje van onze schoonzoon Harro, in Egypte (waar zij woont en werkt) engeltjes als verbinding met ons bij zich heeft. Dank je wel, Nienke. En zie je wel, Helma, ze zijn er nog.

M.h.g.,
Dami.